Ο Γιάννης Αϊδινιώτης είναι ένας άνθρωπος που έχει συνδεθεί απόλυτα με τον Ελληνικό αθλητισμό. Επαγγελματίας αθλητής με το πρώτο συμβόλαιο στα χέρια του στις 18 Ιουνίου 1981, πολυνίκης, επαγγελματίας προπονητής, δάσκαλος εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων....Τα τελευταία χρόνια είναι υπεύθυνος για το τμήμα πυγμαχίας του Παναθηναϊκού όπου συνεχίζει να γράφει τη δική του ένδοξη ιστορία τόσο στη θύρα 5 της λεωφόρου Αλεξάνδρας όπου προπονεί μικρούς και μεγάλους αλλά και στους αγωνιστικούς χώρους, εντός και εκτός Ελλάδας, όπου κατευθύνει ως ιδανικός προπονητής τους αθλητές του.
Παιδί της πιάτσας, παιδί της νύχτας, πρόσωπο της ημέρας, κινείται με άνεση από τα σμόκιν μέχρι τις ιδρωμένες φόρμες προπόνησης, είναι υποψιασμένος, είναι ώριμος, είναι ειλικρινής, είναι ένας άνθρωπος που δεν μασάει ποτέ τα λόγια του. Ένας άνθρωπος που τιμά τα παντελόνια που φοράει και μια φυσιογνωμία που δεν περνά με τίποτα απαρατήρητη. Η ζωή του Γιάννη είναι ένα τεράστιο βιβλίο γεμάτο εμπειρίες. Από τις γειτονιές των Ελληνορώσων στην απόλυτη καταξίωση και στη δόξα. Από την ανωνυμία στο επίκεντρο της δημοσιότητας.
Ο Αϊδινιώτης είναι φίλος εδώ και πολλά χρόνια. Είναι δύσκολο λοιπόν για μένα να απομονώσω κάποιες στιγμές για να τον περιγράψω. Μοιάζει με γίγαντα αλλά μέσα του πιστεύω πως παραμένει πάντα ένα μεγάλο παιδί που είναι προσκολλημένο στις αρχές και στην αγωγή που είχε από τότε που ξεκίνησε τη διαδρομή του. Στην καριέρα του έχει πετύχει πολλά για τα οποία άλλοι άνετα μπορούν να τον ζηλεύουν. Το μόνο που δεν κατάφερε, και αυτό τον έχει πειράξει πολύ, είναι που δεν πήγε στην Ολυμπιάδα της Μόσχας για να εκπροσωπήσει τα Ελληνικά χρώματα. Έχει πετύχει όμως άλλα πιο πολλά και πιο σημαντικά. Σκέφτηκα σήμερα να σας τον γνωρίσω λίγο περισσότερο.
Ξεκίνημα με τις πρώτες στιγμές στη ζωή του που συνδέθηκαν με την έννοια πυγμαχία. Τι το έκανε να αποφασίσει να φορέσει τα γάντια του και να ανέβει στο ρινγκ. Τι ήταν αυτό που τον κέντρισε να μπει στο παιχνίδι και ποια ήταν η πρώτη του φορά.
-Στο ριγκ ανέβηκα για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1973. Ήμουν μόλις 15 ετών. Αυτό έγινε μέσα από ένα τυχαίο γεγονός και συγκεκριμένα ύστερα από ξύλο που έφαγα από κάτι μεγαλύτερα παιδιά στην γειτονιά μου στη συνοικία Ελληνορώσων. Μετά από αυτό αποφάσισα να πάω στο μποξ για λόγους επιβίωσης καταρχάς αλλά παράλληλα και για να μπορώ να υπερασπίζομαι τον θείο μου ο οποίος ήταν ΑΜΕΑ και τον κορόιδευαν.
Αθλητής προπονητής ερασιτέχνης και στη συνέχεια επαγγελματίας. Πάμε να ξεχωρίσουμε μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές του από την καριέρα του.
-Έχω πολλές σημαντικές στιγμές στην καριέρα μου, τόσο ως αθλητής αλλά και ως προπονητής. Ως αθλητής μεγαλύτερη στιγμή θα χαρακτήριζα το επαγγελματικό μου συμβόλαιο για 9 αγώνες συνολικά το 1981 με αντίτιμο ανά αγώνα 50.000 δραχμές ,εκείνη την εποχή ένας καλός μηνιαίος μισθός ήταν 10.000δραχμες.Αντιλαμβανεσαι λοιπόν πως ένοιωσα όταν άρχισα να αμείβομαι για κάτι που έως τότε ήταν χωρίς αντίτιμο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη χαρά που έχει νιώσει μέχρι σήμερα.
-Μεγαλύτερη χαρά ένοιωσα όταν κατέκτησα το πρώτο μου μετάλλιο το 1975 στον τάφο του Ινδού με νίκη επί αθλητή της ΑΕΚ.
Ποια είναι η πιο μεγάλη απογοήτευση
-Την μεγαλύτερη μου απογοήτευση την πήρα το 1980 που ήμουν προολυμπιακή ομάδα και προετοιμαζόμουν πολύ σκληρά για τους Ολυμπιακούς στη Μόσχα .Όλοι έλεγαν τότε ότι ήμουν σε πολύ καλή φόρμα και είχα πιθανότητες για διάκριση .Αλλά δυστυχώς η Ελλάδα δεν συμμετείχε τελικά διότι σύμφωνα με τον προπονητή μας (ούτε το όνομα του δεν θέλω να πω ) η αποστολή δεν ήταν καλά προετοιμασμένη. Προδότες υπήρχαν πάντα. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να γίνω επαγγελματίας ΠΥΓΜΑΧΟΣ εγκαταλείποντας το ερασιτεχνικό μποξ για πάντα.
Η σχέση του με το χρόνο είναι φυσιολογική. Μεγαλώνει γεμίζει εμπειρίες και απολαμβάνει τη ζωή του. Στην απορία αν υπάρχει κάτι από τη δεκαετία του 80 που να τον έχει στιγματίσει είναι σαφής.
-Από την δεκαετία του 80 δεν μου λείπει κάτι ιδιαίτερα ,όπως και από καμία δεκαετία της ζωής μου .Όλα τα στάδια της ζωής μας έχουν την χάρη τους ,το θέμα είναι να μπορείς να προσαρμόζεσαι και να τα ζεις στο μέγιστο .
Επόμενο φλέγον ζήτημα. Κάτι που μας συνδέει ούτως ή άλλως. Η αγαπημένη μας ομάδα. Ο Παναθηναϊκός. Η σημερινή εικόνα του στο ποδόσφαιρο.
-Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός βρίσκεται σε κομβικό σημείο αυτή την εποχή .Αν δεν ενεργοποιηθεί τώρα σχέδιο διάσωσης και σωτηρίας, οι βλάβες που θα υποστεί από εδώ και πέρα ίσως να είναι μη αναστρέψιμες!
Ποια είναι η εικόνα που έχει για το σημερινό έλληνα.
-Ο νεοέλληνας σήμερα έχει μάθει στα έτοιμα , δεν έχει μάθει να παλεύει να διεκδικεί και να επιβιώνει. Δυστυχώς είναι καταδικασμένος.
Ένα άλλο κεφάλαιο. Η σχέση του με την πολιτική.
-Για την πολιτική δεν μιλάω και δεν θέλω να αναλώνομαι για κάτι που δεν μπορώ να επηρεάσω άμεσα . Οι πολιτικές μου απόψεις σίγουρα δεν συμπίπτουν με την πλειοψηφία των ψηφοφόρων.
Σημείο κλειδί της κουβέντας με τον Γιάννη Αϊδινιώτη. Εάν θα άλλαζε αν μπορούσε κάτι από τον εαυτό του.
-Από τον Γιάννη δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα .Ίσως θα με βοηθούσε στην ζωή μου αν ήμουν περισσότερο διπλωματικός και λιγότερο ειλικρινής αλλά τότε δεν θα ήμουν εγώ.
Άνθρωπος των ρινγκ, προπονητής, επιτυχημένος, ευτυχισμένος σύζυγος, παιδί της πιάτσας, υποψιασμένος, εμβληματική μορφή, ο Γιάννης Αϊδινιώτης δικαιούται να δώσει τον δικό του ορισμό για την έννοια του αρσενικού σήμερα.
Δεν ξέρω αν μπορώ να σου δώσω έναν ορισμό για το τι σημαίνει αρσενικό ,μπορώ όμως να σου πω με βεβαιότητα ότι είναι ένα είδος που σπανίζει σήμερα!
Βασίλης Λούκας
