pestanea: Εδώ, δεν περνάει το γκρίζο σου φίλε!

pestanea ...για όλη την οικογένεια

Εδώ, δεν περνάει το γκρίζο σου φίλε! May 27th 2018, 07:30, by pestanea ενημέρωση Ο φίλος μου ήταν ξεκάθαρος – οι γκρίζοι άνθρωποι είναι τοξικοί για τη ψυχοσύνθεσή μας. Κι όμως, μέσα στα χρόνια συναντήσαμε πολλούς από αυτούς. Με κάποιους συναναστραφήκαμε πολύ, με αλλους λιγότερο. Ορισμένοι ήρθαν κι έφυγαν αμέσως, άλλοι κάθισαν πιο πολύ, όλοι τους όμως έχουν πορεία εξόδου απ' τη ζωή και τη ψυχή μας. Δεν τους θέλει το συναισθηματικό μας σύστημα, έτσι τους απορρίπτει, σαν καρδιά μη-συμβατού δότη. Μη-συμβατοί κι εκείνοι με εμας, αφού η δίκη τους άγονη καρδιά δεν είναι ικανή να ζευγαρωθεί με τη δική μας πρόσφορη. 'Η αγάπη και το μίσος είναι εξίσου ισχυρές δυνάμεις', μου λέει ο φίλος μου. 'Πυροδοτούν και οι δυο συγγραφική έμπνευση, για τους δικούς τους, ξεχωριστούς λόγους η καθεμιά', συνεχίζει. Προσωπικά, προτιμώ να γράφω έχοντας για μελάνι μου την αγάπη παρά το μίσος. Δεν έμαθα πότε μου να μισώ, κι ας είχα κατά καιρούς ευκαιρίες για να πάρω πτυχίο στο συναίσθημα. Είμαι, φαίνεται, ανεπίδεκτος μίσους. Όταν νιώθω θυμό, αγαπώ και πάει εξισωτικά. Και η έμπνευση πέφτει σύννεφο. Καλύτερη, ανώτερης ποιότητας έμπνευση. Τα συγγράμματα που είναι ραντισμένα με αγάπη διαβάζονται αλλιώς. Η λήψη των εμπεριεχομένων σε αυτά μηνυμάτων είναι πιο αποτελεσματική, πιο ακέραια. Η αγάπη πάντα νικά, το μίσος όχι. 'Και ο θυμός;' με ρωτάει ο φίλος μου. 'Ανάλογα την περίπτωση και την ένταση' του απαντάω. Η πένα που οδηγείται απ' τον θυμό στο χαρτί βάζει κάτω ωραία πράγματα, φτάνει ο θυμός να είναι υγιής και όχι εκτυφλωτικός. Το γράψιμο είναι κάθαρση – και το κυριολεκτικό, αυτό που γίνεται επί χάρτου, αλλά και το μεταφορικό, αυτό που διενεργείται επί ανθρώπων. Μια γυρισμένη πλάτη είναι ικανή να επιφέρει ψύχος ίσο με δέκα πολικούς χειμώνες. Κάποιες φορές, το κρύο καίει πιο πολύ απ' τη φωτιά. Γελάμε με τον φίλο μου. Γελάμε πολύ. Έτσι είναι η ζωή – γέλιο, κι αγάπη, και υγεία. Πάνω απ' όλα υγεία. Όλα τα αλλά ακολουθούν. Μεγαλώνοντας, μάθαμε που να δίνουμε αξία, τι να κάνουμε προτεραιότητα μας. Μάθαμε να ερμηνεύουμε καλύτερα τα συναισθήματά μας, κι έτσι να τα αποδίδουμε και καλύτερα και σε αυτούς που το αξίζουν. Δημιουργήσαμε άμυνες και φίλτρα που αφήνουν μόνο τα ζωντανά χρώματα να εισρεύσουν στη ζωή μας – γκρίζο και μαύρο μένουν στην απέξω. Η όραση μας οξύνθηκε κι αυτή, επιτρέποντας μας να βλέπουμε πάντα το ποτήρι γεμάτο, ακόμη κι αν δεν υπάρχει σταγόνα στο εσωτερικό του. Ό,τι λείπει, το συμπληρώνουμε εμείς, είτε με χρώμα, είτε με μουσική, με ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί. Έχουμε, και δίνουμε, φτάνει βέβαια να είναι δεκτικός ο παραλήπτης. Το γκρίζο χρώμα συνήθως έρχεται με συναισθηματικό κυματοθραύστη, άρα η οποιαδήποτε προσπάθεια να του αλλάξεις την παλέτα, συνθλίβεται από άρνηση μεγατόνων. Έτσι έμαθε, έτσι ξέρει – ένα χρώμα, αντίστοιχη ψυχή. Εμείς απο την άλλη αλλιώς μάθαμε, αλλιώς πράττουμε – αγαπάμε ζωή, με τρέλα και με χρώμα και με υπερθετική διάθεση. Αυτή την τελευταία δεν την θυσιάζουμε για τίποτα και για κανέναν. Ειδικά για κανέναν. Όποιος αποπειραθεί να φέρει το γκρίζο του στη ζωή μας, κάνει μεταβολή και φεύγει, πάει έρποντας πίσω στη σκοτεινή σπηλιά της μονόχνωτης ψυχής του. Δεν περνάει το γκρίζο σε εμάς, έτσι όπως έρχεται φεύγει, όχι όμως με συμβατικές μπουνιές οπως συνηθίζαμε μια φορά κι έναν καιρό (άλλωστε, we are too old for this shit, όπως λένε και οι Αμερικάνοι) αλλά με συναισθηματικές, της ψυχής μπουνιές. Αν και αναίμακτες, πονάνε πολύ αυτές οι τελευταίες. Ένα 'άντε γεια' μαζί με ένα άνοιγμα του θώρακα για να δουν το χρυσάφι που έχουμε μέσα μας έναντι της δικής τους σαπίλας και ξεμπερδεύουμε – bye bye γκρίζο. Είναι απόγευμα, έξι και μισή. Είμαστε "έξω" και είμαστε καλά. Το υπέροχο πορτοκαλί του σούρουπου δεν μας βρίσκει "κεκλεισμένων των θυρών" μα με τη ψυχή ορθάνοιχτη, έξω στο πολύχρωμο φρέσκο. Όπου κοιτάξουμε έχει χρώμα. Έχει αγάπη. Έχει οικογένεια. Έχει φίλους. Έχει ζωή. Έχει τα πάντα, εκτός από γκρίζο. Έχει όλους τους λόγους που εμείς είμαστε εμείς και οι γκρίζοι γκρίζοι. Δεν θα άλλαζα αυτή την εικόνα ούτε για όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Άλλωστε, όλοι οι θησαυροί που θέλω, όλοι όσοι χρειάζομαι, είναι είτε μέσα μου, είτε δίπλα μου, είτε ένα τηλεφώνημα μακριά. Κι αν καμιά φορά πέσουν προσωρινά οι άμυνες μου και το νέφος βρεθεί ante portas, φέρνω στο μυαλό μου το 'Θα 'ρθω να σε βρω' του Βασίλη, 9ο με 12ο στίχο συγκεκριμένα, και η πεσμένη άμυνα αλλάζει σε ανεβασμένη επίθεση, διώχνωντας τις οποιεσδήποτε μαλακίες μακριά. Σιγοτραγουδώ, έπειτα ανεβάζω τους τόνους. Τονίζω λέξεις, φράσεις, στίχους ολόκληρους. Το πάθος στο πάθος, το δικό μου επί του Βασίλη. Ό,τι νιώθει νιώθω. Άντε γεια. Γράφει ο Σπύρος Γιασεμίδης πηγη

You are receiving this email because you subscribed to this feed at blogtrottr.com. By using Blogtrottr, you agree to our policies, terms and conditions. If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe from this feed, or manage all your subscriptions.