pestanea: Μου χρωστάς λίγη μαγεία ρε ζωή..
pestanea ...για όλη την οικογένεια Μου χρωστάς λίγη μαγεία ρε ζωή.. https://pestaneagr.blogspot.com/2018/05/blog-post_288.html May ...
https://greekadd.blogspot.com/2018/05/pestanea_32.html
pestanea
...για όλη την οικογένεια
Μου χρωστάς λίγη μαγεία ρε ζωή..
https://pestaneagr.blogspot.com/2018/05/blog-post_288.html
May 30th 2018, 17:30
Γιατί ρε ζωή; Γιατί και αυτήν την φορά; Γιατί ξανά σε λάκκο και όχι σε κορυφή; Αφού μου το χρωστούσες. Τρεις ήττες συνεχόμενες είναι πολλές. Τρεις μαχαιριές που δεν επουλώθηκαν, τρία λιμάνια που δεν μπόρεσα να ρίξω άγκυρα, τρεις άντρες που δεν μίλησαν ειλικρινά και μια καρδιά. Μια ραγισμένη, εξουθενωμένη καρδιά στη μέση μια μπόρας, που δεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα.
Και αναρωτιέμαι που είναι η μαγεία για την οποία μιλάνε όλοι; Που είναι το σύμπαν που συνωμοτεί υπέρ μας ή η αστερόσκονη του έρωτα που δένει τους ανθρώπους; Τελικά μήπως δεν υπάρχει; Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια. Δεν ξέρω από πού να πιαστώ για να βρω την ελπίδα. Δεν ξέρω πώς να ανοιχτώ σε κάποιον. Νιώθω κενή, ανίκανη να ερωτευτώ ξανά, εγωιστικά κλεισμένη σε μένα με το φόβο της προδοσίας κολλημένο σε ταμπελάκια στα μάτια και το σώμα μου.
Όχι δεν θέλω άλλα κερασμένα ποτά, άλλα δήθεν κοινά ενδιαφέροντα, άλλα πρώτα ραντεβού, άλλες πεταλούδες στο στομάχι. Ούτε την αμηχανία του πρώτου φιλιού θέλω, ούτε τις επισκέψεις με τα κόκκινα κρασιά και τα σαγηνευτικά αντρικά αρώματα, ούτε τα πρωινά στο κρεβάτι. Δεν αντέχω το τέλος. Δεν αξίζω άλλο τέλος. Φωτογραφίες, αναμνήσεις, έντονες στιγμές, συναισθηματική φθορά, ατέρμονη προσπάθεια και; Τι μου μένει τελικά;
Μόνο εγώ να μετράω τα λάθη μου, να προσπαθώ να καταλάβω και να ξαναρχίσω από την αρχή. Αυτήν την φορά όμως το κοντέρ μηδένισε. Τα λάδια χύθηκαν στο δρόμο και η μηχανή όση βενζίνη και αν της έβαλα δεν παίρνει μπρος. Μπλόκαρε για να προστατεύσει τον εαυτό της.
Όμως εσύ ρε ζωή; Μου το χρωστάς, δεν νομίζεις; Έναν έρωτα απόλυτο, αληθινό, μεγάλο, κεραυνοβόλο. Έναν άνθρωπο να δένουν οι παλάμες μας, να μιλάνε τα μάτια μας, να συντονίζονται οι καρδιές μας, να δακρύζουν μαζί οι ψυχές μας. Έναν άνθρωπο δικό μου. Ένα χαμόγελο στο πρόσωπο όταν τον κοιτώ και μια ασφάλεια στο κορμί όταν τον ακουμπώ.
Χωρίς προσπάθεια, χωρίς να αλλάξω ρούχα, μαλλιά, συμπεριφορά για να τον κερδίσω. Έτσι απλά και ξεκάθαρα. Να το νιώσω και να το νιώσει.
Μου το χρωστάς και το περιμένω.
Λίγη μαγεία και για μένα…
Και μην ανησυχείς. Σίγουρα θα τον καταλάβω γιατί θα ανοίξει τις πόρτες που οι άλλοι έκλεισαν.
Ελπίζω να μην μείνουν κλειστές για πάντα.
Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
πηγη
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/4Yv/9mD4j1
...για όλη την οικογένεια
Μου χρωστάς λίγη μαγεία ρε ζωή..
https://pestaneagr.blogspot.com/2018/05/blog-post_288.html
May 30th 2018, 17:30
Γιατί ρε ζωή; Γιατί και αυτήν την φορά; Γιατί ξανά σε λάκκο και όχι σε κορυφή; Αφού μου το χρωστούσες. Τρεις ήττες συνεχόμενες είναι πολλές. Τρεις μαχαιριές που δεν επουλώθηκαν, τρία λιμάνια που δεν μπόρεσα να ρίξω άγκυρα, τρεις άντρες που δεν μίλησαν ειλικρινά και μια καρδιά. Μια ραγισμένη, εξουθενωμένη καρδιά στη μέση μια μπόρας, που δεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα.
Και αναρωτιέμαι που είναι η μαγεία για την οποία μιλάνε όλοι; Που είναι το σύμπαν που συνωμοτεί υπέρ μας ή η αστερόσκονη του έρωτα που δένει τους ανθρώπους; Τελικά μήπως δεν υπάρχει; Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια. Δεν ξέρω από πού να πιαστώ για να βρω την ελπίδα. Δεν ξέρω πώς να ανοιχτώ σε κάποιον. Νιώθω κενή, ανίκανη να ερωτευτώ ξανά, εγωιστικά κλεισμένη σε μένα με το φόβο της προδοσίας κολλημένο σε ταμπελάκια στα μάτια και το σώμα μου.
Όχι δεν θέλω άλλα κερασμένα ποτά, άλλα δήθεν κοινά ενδιαφέροντα, άλλα πρώτα ραντεβού, άλλες πεταλούδες στο στομάχι. Ούτε την αμηχανία του πρώτου φιλιού θέλω, ούτε τις επισκέψεις με τα κόκκινα κρασιά και τα σαγηνευτικά αντρικά αρώματα, ούτε τα πρωινά στο κρεβάτι. Δεν αντέχω το τέλος. Δεν αξίζω άλλο τέλος. Φωτογραφίες, αναμνήσεις, έντονες στιγμές, συναισθηματική φθορά, ατέρμονη προσπάθεια και; Τι μου μένει τελικά;
Μόνο εγώ να μετράω τα λάθη μου, να προσπαθώ να καταλάβω και να ξαναρχίσω από την αρχή. Αυτήν την φορά όμως το κοντέρ μηδένισε. Τα λάδια χύθηκαν στο δρόμο και η μηχανή όση βενζίνη και αν της έβαλα δεν παίρνει μπρος. Μπλόκαρε για να προστατεύσει τον εαυτό της.
Όμως εσύ ρε ζωή; Μου το χρωστάς, δεν νομίζεις; Έναν έρωτα απόλυτο, αληθινό, μεγάλο, κεραυνοβόλο. Έναν άνθρωπο να δένουν οι παλάμες μας, να μιλάνε τα μάτια μας, να συντονίζονται οι καρδιές μας, να δακρύζουν μαζί οι ψυχές μας. Έναν άνθρωπο δικό μου. Ένα χαμόγελο στο πρόσωπο όταν τον κοιτώ και μια ασφάλεια στο κορμί όταν τον ακουμπώ.
Χωρίς προσπάθεια, χωρίς να αλλάξω ρούχα, μαλλιά, συμπεριφορά για να τον κερδίσω. Έτσι απλά και ξεκάθαρα. Να το νιώσω και να το νιώσει.
Μου το χρωστάς και το περιμένω.
Λίγη μαγεία και για μένα…
Και μην ανησυχείς. Σίγουρα θα τον καταλάβω γιατί θα ανοίξει τις πόρτες που οι άλλοι έκλεισαν.
Ελπίζω να μην μείνουν κλειστές για πάντα.
Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
πηγη
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/4Yv/9mD4j1
