Γιατί με ερωτεύτηκες; Γιατί με αγάπησες;
Και τελικά η στιγμή που περίμενα έφτασε!
Ζήτησες να με δεις, να μιλήσουμε, να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.
Αυτό είπες. Δε θα μπορούσα να το αρνηθώ, ότι και να μου έλεγες.
Κάθισες απέναντί μου, ήξερες ότι μου αρέσει να κοιτάω μέσα στα μάτια.
Μου χαμογέλασες, άρχισες να μου μιλάς ώρες ολάκερες για την ζωή σου ,όσο καιρό σιωπούσες, όσο καιρό είχες φύγει από τη ζωή μου. Περί ανέμων και υδάτων…
Εγώ σε κοιτούσα, σε άκουγα όπως πάντα, όμως αυτή την φορά λίγο αμήχανα…
Γι΄αυτό ήθελες να βρεθούμε;
Ξαφνικά….
Σοβάρεψες, με κοίταξες με αυτό το γλυκό βλέμα που πάντα με γοήτευε.
Γιατί με ερωτεύτηκες; Γιατί με αγάπησες;
Νόμιζες ότι θα τα χάσω.
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να τσιρίξω….
Όχι , δε θα σου πω τι ερωτεύτηκα,άλλωστε δεν υπάρχει απάντηση γι ΄αυτό, δεν μπορείς να το περιγράψεις…
Θα σου πω όμως πως ένιωθα.
Σηκωνόμουν το πρωί μέσα στην τρελή χαρά, τραγουδούσα και όλα μου φαίνονταν όμορφα.
Ακόμα και στα δύσκολά, εγώ σκεφτόμουν ότι όλα είναι καλά.
Έβγαινα στον δρόμο και όλος ο κόσμος ήταν δικός μου.
Μία ατέλειωτη ευτυχία. Αυτό ακριβώς, λες και είχα πιεί όλο το γλυκό κρασί του κόσμου.
Ακόμα και πρίν λίγο καιρό που ξαναποφάσισες ότι υπάρχω!
Θυμάσαι;
Μπήκες στο αυτοκίνητό μου με την παρέα μας,έκατσες με το έτσι θέλω δίπλα μου.
Με πείραζες γιατί οδηγούσα σιγά, εγώ γελούσα.
Άλλαζες τον σταθμό στο ράδιο που έβαζα, εγώ γελούσα δεν εκνευριζόμουν.
Σε κατάλαβα όμως που με κοιτούσες, εξερευνούσες τις αντιδράσεις μου.
Και όταν σιγοτραγουδούσα εκείνο το τραγούδι, που ήξερα ότι δε σου αρέσει είδα πως με κοιτούσες, άκουσα που τραγουδούσες και εσύ, σαν να ήθελες να είμαστε μια φωνή.
Αλλά τελικά πες μου; Τι νιώθεις εσύ για μένα;
Ναι. Έτσι ξαφνικά….
Του Σπύρου Αυγερινού.
αναπνοές |